Hij kon niet meer, het was té veel,

de ziekte verminkte zijn leven,

hij was zó bang, zó hopeloos,

alleen nog vrees en beven.

Hij was alleen en niemand hielp hem,

hij was dé outcast van de stad,

geen vriendelijk woord, of een lieve knuffel,

niemand die enig medelijden had!

Maar dan opeens stond daar Die Man,

hij had van Hem vernomen,

dat Hij zieken en melaatsen genas

en nu was Hij naar hem gekomen!

"Oh, als U kunt, genees mij dan",

hij huilde en smeekte Hem

en Jezus diep, ja diep bewogen,

genas hem bij de volmacht van Zijn stem!

Els Hengstman-van Olst.